Heimwee v.s. home sweet home

Dat was het dan!

Wat vliegt de tijd voorbij. Een ruime week terug was ik nog in Cambodja, met een graad of 34 en nu weer in ons koude Nederland.

Koud, ja dat is de eerste reactie die ik geef wanneer mensen me vragen hoe het is om weer terug te zijn. Nog altijd kan ik er niet aan wennen dat het ineens dertig graden kouder is.

In Nederland was het eerste wat ik graag wilde eten weer een Hollandse gehaktbal maar gisteren had ik alweer een momentje van lichtelijke heimwee naar de Vietnamese keuken toen er rijst voor het avondeten was. In Vietnam stond het twee keer daags op het menu. Ik pakte spontaan m'n eetstokjes om nog even dat gevoel terug te halen en schoof mes en vork aan de kant.

De tijd in Vietnam is met ups en downs geweest maar ik heb erg genoten en wennen aan de dagelijkse dingen is best lastig als je in de 'rush' hebt gezeten van een buitenland-avontuur met zoveel te beleven om je heen. Het was dan ook 'back to reality' dat ik afgelopen maandag al weer op de HAN was voor lessen om mijn minor goed af te gaan sluiten zodat ik straks op een goede manier kan starten aan het afstuderen.

Om jullie een kleine update te geven van hoe het reizen was: Geweldig. We hebben uiteindelijk niet precies gedaan wat we van plan waren maar het was een goede keus! We hebben Hanoi gezien, daarna Hue en de wijziging op het programma werd Nha Trang in plaats van Hoi An. Dit omdat we iets meer kans op lekker weer wilden met Kerst. Zoals jullie misschien zagen was dat aardig gelukt en zaten Maarten en ik met Kerst te genieten van het Kerstdiner aan het strand.

Na de Kerst hebben we Ho Chi Minh en de Mekong delta bezocht en de afsluiter was Phnom Penh.

Gedurende de reis ben ik weer heel wat wijzer geworden. Hoe zuidelijker we kwamen hoe anders de mentaliteit van de mensen was.
In Hue hebben we voornamelijk cultuur gesnoven door de citadel en verschillende tombes te bezoeken. Dit deden we in stijl met een motorbike tour. Gaaf gevoel hoor, heel vrij.

In Nha Trang hebben we het rustig aan gedaan en hebben we veel bij het strand gezeten en hebben we een dagje een amusementspark bezocht.

In Ho Chi Minh hebben we wat belangrijke gebouwen gezien en al snel gingen we de Mekongdelta in. Prachtig en met een heel gezellig gezelschap. Van dobberen op de Mekong, tot kokosnoot-eiland, een lesje rijstpapier maken tot een overnachting bij een home-stay. De (water)weg hier naartoe werd in het donker opgelicht met allemaal vuurvliegjes.
Maarten heeft nog de Cu Chi tunnels gezien terwijl ik (voor de zoveelste keer)flink ziek op bed lag, maar gelukkig van korte duur.

Na Ho Chi Minh vertrokken we naar Phnom Penh. Met een vertraging van een halve dag kwamen we er aan (vanwege een geannuleerde vlucht) en na een spannende binnenkomst met veel papierwerk en een strenge douane kregen we ons visa en kon het avontuur ook hier beginnen.

In Cambodja vond ik ieder ontzettend gastvrij, open en zorgzaam, maar daarentegen was het land zichtbaar armer en het verschil tussen arm en rijk nog groter. We kwamen Phnom Penh in de taxi binnen langs wat wijken waarvan ik vermoedde dat de opgedirkte meiden daar niet voor niks zaten. Ik was er zwaar van onder de indruk toen mensen, jong en oud, langs de weg bedelden en ons bijna smeekten wat dollars te geven. Ik vond het moeilijk hier mee om te gaan. Want wat doe je, geef je ze dan wat of niet? S avonds als ik m'n maaltijd niet op kon vond ik het maar wat erg, dat ik dit liet liggen terwijl ik wist dat in de stad er mensen waren die honger hadden.

Op de dag van aankomst was het oud&nieuw en het was mooi om mee te maken hoe dit gevierd werd. Heel anders dan in Nederland. Men zat op kleedjes samen te eten en tegen twaalf uur werd er niet afgeteld maar het vuurwerk was het signaal dat het tijd was en mensen begonnen te juichen. In Nederland wens je elkaar daarna het beste maar hier was iedereen gewoon rustig het vuurwerk aan het bekijken. Het had zijn charme!

Cambodja is nog niet echt een vakantieland maar zeker de moeite waard met de mooie en interessante bezienswaardigheden dat het rijk is.
The killingfields hebben hier de meeste indruk achtergelaten.

Zes januari vlogen we weer terug en stonden we na een reistijd van 24 uur stonden we dan eindelijk weer om zes uur 's ochtends op Nederlandse bodem. Pap en mam zouden ons ophalen maar bij aankomst zag ik pap alleen voor het raam staan zwaaien. Waar mam was? die bleek thuis te zijn, om een uitgebreid ontbijt te regelen maar dat had ik nog niet door. In plaats daarvan kwam stond Michel net buiten zicht en toen ik door de douane kwam zag ik hem ineens! Hij had de dag ervoor nog laten weten niet te weten of hij me kon zien...(baal baal). Daar was ik dus flink ingetrapt!! Wat een verrassing.

Thuis aangekomen ook mam een dikke knuffel gegeven en hing er buiten een super lief spandoek om me welkom te heten van wat vriendinnetjes. Afgelopen zaterdag heb ik iedereen weer kunnen zien op een klein feestje. Ik vond het super!! Ik miste het ontzettend om gewoon in 'real life' iedereen te zien, te horen en even een knuffel te kunnen geven, want jullie zijn allemaal erg belangrijk voor me.

Nu dus het gewone leventje weer in, maar deze ervaring in het buitenland neemt niemand me meer af. Ik zou het zo weer doen.

Liefs,
Lisette